6. jun, 2020
Het Rad van Fortuin
Gisteren sprak ik aan de telefoon een vriendin met wie ik acht maanden samen heb gewoond in Rotterdam. Ik trok negen jaar geleden bij haar in nadat ik terug was gekomen uit Turkije, ik geen huis meer had en in Nederland weer helemaal opnieuw moest beginnen.
We belandden in een gesprek 'down memory lane' over die periode. De periode in een Rotterdamse volkswijk waar invallen van de politie geen uitzondering waren, we in het huis allebei een voordeur hadden, maar eenmaal binnen van het ene huis
naar het andere huis konden lopen door een gat in de muur en waar we in het weekend de bovenbuurman uitbundig plezier hoorden beleven met zijn tig jaar jongere vriendin.
We woonden er semi 'anti kraak'.
Betaalden een kleine huur en wisten dat er een moment zou komen dat we er uit moesten. En dat moment kwam. Na acht maanden, waarin we lief en leed hadden gedeeld, scheidden onze wegen. Inmiddels woont zij vlakbij het strand van Noordwijk en ik vlakbij het
strand van Calpe. Onze levens lijken in niets meer op die tijd in Rotterdam, maar toch koesteren we de herinneringen van destijds met heel ons hart.
Die tijd vol onzekerheden heeft mij geleerd dat het leven
een Rad van Fortuin is, waarin je je soms boven in het Rad bevindt en je letterlijk een prachtig 'uitzicht' hebt en soms onderin het Rad zit met vragen als "hoe nu verder?"
Wat ik me wel altijd voor ogen hield
was dat, wanneer het Rad weer zou gaan draaien, ook ik weer meegenomen zou worden naar boven. Alles zou goed komen en eigenlijk was alles al goed. Vertrouwen in en op mijzelf bracht mij (ook toen ik 'stil' stond) naar mijn volgende bestemming en nu, zo veel
jaren later, resten de herinneringen. Ja, het (levens)Rad draait en soms staat het stil; dat zal altijd zo zijn.
Ook als er géén Leontien is die de bordjes omdraait.