30. mei, 2020
Calamaris en ghostbusters
Langzaam komt ons 'oude leven' een beetje op gang. Vanaf het moment dat we er samen met de auto op uit mochten lonkte de vrijheid en zaten we, bijna een week geleden, voor het eerst weer op een terras aan zee.
Als iemand mij
op dat moment had verteld dat we niet op aarde waren maar in een Covid vrije hemel, had ik hem of haar geloofd! Mondkapjes van bedienend personeel daargelaten, maar de smaak van het eerste calamarisje gevolgd door een plens verkoelende 'tinto de verano' was
goddelijk. Dít hadden we gemist!
Minder goddelijk was mijn bezoek aan de tandarts en mondhygiëniste. Het betreden van het ziekenhuis (waar zij zich bevinden) stond niet bepaald op mijn
bucketlist en met enige weerstand ging ik naar binnen. Daar wachtte mij een team van 'ghostbusters'. In witte uniformen en getooid met haarbedekking, handschoenen, mondkapjes en daaroverheen een plastic 'face shield' heetten zij mij welkom. Rare gewaarwording,
maar hun vriendelijkheid en de wijze waarop ze verder te werk gingen gaf toch een goed gevoel.
Anders was het toen ik na anderhalf uur het pand verliet. Waar ooit gevoel zat, hing iets van vlees (waarvan ik
wist dat het mijn lippen waren) en mijn mondhoeken hingen (boven en onderkaak verdoofd) op half zeven. Ik was op dat moment blij met mijn mondkap; die kon ik er heel decoratief over heen schuiven. Normaal praten was geen optie en de 'tinto' heb ik die dag
laten staan, me zelf troostend met de gedachte dat ook dit (net als heel veel zaken in het leven) weer over zou gaan.
En zo zijn er steeds weer nieuwe ervaringen in dit coronatijdperk. Vanaf maandag gaan hier
de stranden weer open voor (zonne)badgasten. Heel benieuwd hoé dat zal gaan... Het enige dat ik zeker weet is, dat ik er in plaats van 'witte uniformen' veel witte lichamen zal zien.
Zónder mondkap!
Dat dan weer wel.