9. mei, 2020
Welkom in je leven
Gisterenavond hebben we vernomen dat onze regio verder de-escaleert naar fase 1. Met geknepen billen zaten we op de bank, toen de 'uitslag' door begon te sijpelen en bleek dat er ook nog al wat regio's zijn bij wie dat niet het geval is. Zij blijven in fase 0, wat inhoudt 'wandelen en sporten op gezette tijden, boodschappen doen en verder thuis blijven'.
Ik heb met hen te doen, want juist aan dat beetje meer vrijheid (samen in de auto stappen, afspreken met mensen, kapper, winkel en/of
horeca bezoeken) is iedereen zo toe. 'Geduld is een schone zaak' luidt het spreekwoord, maar 'geduld' is op dit moment niet altijd overal te vinden. Een groot deel van de bevolking is het zat en net als in Nederland, is er ook hier kritiek op de regering en
besluiten die zijn en worden genomen.
Feit is wel, dat dit nu is wat het is. De volgende horde; 'grenzen wel of niet open' wordt (al dan niet in samenspraak met Brussel) op 13 mei genomen. Binnengrenzen,
buitengrenzen? We gaan het meemaken. Niets is zeker! En daar zit volgens mij precies de bottleneck. De onzekerheid (lees: angst) over wat er staat te gebeuren, is inmiddels groter dan de kwaal.
Heel veel dient
opnieuw 'uitgevonden' te worden, inclusief wij onszelf. Want wie zijn we nou wérkelijk zonder al onze (schijn)zekerheden en etiketten die we overal op plakken? Dit onderwerp hield mij al vér voor deze pandemie bezig en een betere 'masterclass'
(welkom in je leven) had ik me eerlijk gezegd niet kunnen wensen.
Thank you Universe