Mijn besluit van vorige week om minder corona nieuws tot me te nemen, afstand te nemen van negativiteit en in plaats daarvan me te gaan focussen op 'wat ik werkelijk wil', heeft me geen windeieren gelegd. Het coronaluik ging dicht en het creatieve luik
ging open. Een zee van ruimte kwam vrij en vanaf de plek waar de beste ideeën opgeslagen liggen stroomde informatie binnen. Informatie over nieuwe stappen die ik zou kunnen nemen, want hopen tegen beter weten in heeft nog nooit iemand wat gebracht. De
retreats zijn deze zomer (zo goed als?) ten dode opgeschreven en mijn verdere dagen slijten op een zonnebed? Not my cup of tea. Overigens, degene die dat wel wat lijkt, mag nu aan een voettocht hierheen beginnen met de waarschuwing; het is niet alleen maar
goud wat er blinkt onder de Spaanse zon.
We gaan week 7 van de lockdown in en we weten nu al, dat we tot 9 mei niet van huis weg mogen. Nóg twee weken erbij dus.Vanaf dat moment zal er naar ik hoop (en verwacht) geleidelijk
aan een versoepeling van maatregelen komen, met als absoluut hoogtepunt dat we wellicht af en toe van huis mogen voor een wandeling. Ongetwijfeld ook weer volgens een protocol, maar 'van huis mogen' klinkt ons al als muziek in de oren. De situatie is namelijk
nog verre van 'normaal' en tegen degene die moeite hebben met de term 'het nieuwe normaal' zou ik willen zeggen "Wen er maar aan; je 'oude normaal' is ter ziele".
Vandaar dat ik iedere dag aan de gang ben
gegaan met het 'visioneren' en visualiseren van mijn 'eigen normaal' door in stilte te gaan, te lezen, te schrijven, te onderzoeken en te reflecteren. Weerstand voelen, boos en gefrustreerd worden en willen 'dat het stante pede anders is', levert mijn inziens
alleen maar innerlijke onvrede op en vervolgens roepen dat ánderen daar verantwoordelijk voor zijn, nóg meer geestelijk ongemak.
Mijn leven is wat ik er van maak, met of zonder gesloten hek,
want de sleutel daartoe ...?
Die heb ik zelf!
