4. apr, 2020
Helden
En langzaam glijden we week vier van de lockdown in. Sinds vorige week 'total lock down' hier in Spanje. Persoonlijk merken wij niet echt een verschil, omdat wij afgelegen wonen en niet (dicht) bij een grote stad, maar naar wat ik heb vernomen is het daar nu ook echt stil.
Zo stil het is op straat, zo druk is het in de ziekenhuizen en zien we in de media schrijnende beelden van de toestanden die zich daar afspelen. Beelden waarvoor je je af kunt sluiten door geen tv meer te kijken,
kranten te lezen of op het internet te gaan; dat is voor een ieder persoonlijk. Ik kijk wel.
Niet alleen hier in Spanje is er stress, maar overal ter wereld (bijna) identieke beelden; tekort aan mondkapjes,
beademingsapparaten, of (mogelijk) aan IC-bedden. Verplegend personeel dag en nacht in de weer met het redden van mensenlevens. Dat is geloof ik wat mij nu het meest aangrijpt. Hoe is dat als je 's ochtends naar je werk gaat, 's avonds thuis komt (of andersom)
wetende dat het scenario, dat wij nu slechts kennen van zien of horen, zich weer herhaalt. Mensen die ooit vanuit een roeping dit beroep hebben gekozen, niet vermoedend welke pandemie hen in 2020 met open armen zou verwelkomen.
'Zij die zich geroepen voelden...' Voor jullie heb ik diep respect en ik hoop oprecht dat de GROTE WAARDERING, die iedere dag door overheden wordt uitgesproken, in de toekomst wordt vertaald in andere middelen dan alleen maar een applaus! Jullie
kunnen geen knop uit zetten als jullie al dat leed niet meer willen zien of aan kunnen. Jullie moéten wel door gaan. Jullie zitten er letterlijk midden in. En wij?
Terwijl jullie bezig zijn met het
redden van levens, 'doden' wij onze tijd...