Van ik naar wij?

Twee weken lockdown zitten er op en met frisse moed beginnen we aan de volgende twee. Soms kan ik nog steeds niet bevatten, dat we van de ene op de andere dag thuis kwamen te zitten en het leven nu is wat het is. Niets 'geleidelijk wennen om langzaam groepsbewustzijn te kweken', gewoon radicaal. Pats, boem binnen! Zo gaat dat hier.

 

De discussies met derden over het feit of deze methode wel of niet werkt, heb ik  achter me gelaten toen ik me realiseerde dat ik moest zorgen voor mijn eigen welzijn en ik moet zeggen dat lukt aardig. Door het schrijven van mijn dagelijkse 'lockdown leessnacks' (die goed gelezen worden, waarvoor dank!) dwing ik mezelf, te blijven relativeren en van dag tot dag te leven. Wat ook helpt is mijn dagelijkse workout. Het houdt me geestelijk en lichamelijk fit. Niets heerlijker dan keihard de muziek aan en los te gaan. Aerobics, grondoefeningen, halters, dansen; wat er maar in me op komt. Op die momenten echt even weg van alles.

 

Televisie kijk ik ook nog steeds. Rutte, Gommers, de Jonge, van Dissel en het hele clubje virologen; ik zie ze vaker dan mijn eigen familie. Daarnaast ook nog wat input van Premier Sanchez om lokaal op de hoogte te blijven en ik ben zo weer een paar uur verder. Ik benijd ze niet die mannen. Miljoenen mensen die niet alleen de waarheid, maar óók alvast de uitkomst willen horen. Ik geef het je te doen.

 

Gisteren hoorde ik een neuropsycholoog zeggen "we gaan van een 'ik' naar een 'wij' samenleving. Waarop mijn gedachte was "wij en zij hopen, verwachten, veronderstellen en nemen in deze  crisis voortdurend aan..."

 

De tijd zal het ons leren.