29. feb, 2020

Zielig?

Ik kan me herinneren dat ik als kind op de basisschool veel dingen zielig vond en die 'zieligheid' strekte zich uit over heel wat zaken. Want hoe zielig was het niet, als je een beugel, bril of rood haar had? Of dat je in de grote vakantie jarig was en er dan niemand op je partijtje kwam? Of nog erger; dat je verjaardag op Sinterklaas viel en dat je dan ook nog eens de pech had, dat je naam met de 'I' van Isaak begon. "Minder chocolade in een letter" dacht ik...

Als je ouders gescheiden waren, of als je enig kind was. Het was zielig als je cavia dood ging en nóg zieliger als het om je hond ging. "Ahhhh, zielig....!" hoorde ik mezelf tegen vriendinnetjes zeggen en zij op hun beurt tegen mij. We vonden alles zielig, maar ons leven raakte er ogenschijnlijk niet van in de war. Ik zag er 'niet Nederlands' uit, mijn vriendin had een beugel en weer een ander was in die verrekte grote vakantie jarig. 'Zielig' dus, maar het was zoals het was. Althans 'het was zoals het was'. Is dat werkelijk zo? Of is het kindeigen om er over heen te stappen, in het volgende moment te gaan staan en het vorige snel achter te laten om je maar niet rot te hoeven voelen?
 
Geen idee. Ik ben geen psycholoog en ga ook niet in op lieden die mij nu uit willen leggen hoe het werkelijk in kinderzieltjes werkt. Ik moest er gewoon ineens aan denken, toen ik vanmorgen wakker werd en zag welke datum het vandaag is...
 
29 februari!! Weet je wat dat betekent?! Dat je maar één keer in de vier jaar jarig bent. Voor sommigen een zegen, voor anderen een hel; want "een 'schrikkelkind' zijn, dat is pas zielig!!"
 
Vond ik...