15. feb, 2020
Neanderthalers
Toen ik nog in Nederland woonde had ik altijd banen in het bedrijfsleven waarbij een representatief voorkomen gewenst was. Hakken, nagellakje, verzorgde make-up, haren in de krul; kortom iedere werkdag om door een ringetje te halen. Het kostte mij geen enkele moeite. De kledingkast puilde uit en in de periode dat ik een uniform droeg was ik helemáál in een poep en een scheet klaar. Ik hoefde niet na te denken over wat ik aan zou doen, want er was maar één optie; rok, blouse en colbert van het bedrijf. De jaren vlak voor ik vertrok, werkte ik voor een modemerk. Toen was het alleen maar kleding wat de klok sloeg en ik vond het prima.
Dat 'niet nadenken over wat ik aan zou doen', herhaalde zich pas weer toen
ik in Spanje ging wonen. Vanaf dat moment maakte het helemaal geen ene klap meer uit! We woonden in Andalusië, afgelegen en hoog in de bergen. Campo style! Honden, paarden, geiten, schapen, veel land, gele klei, over hekken klimmen, rots op sjouwen en
kleding moest vooral comfortabel zijn en vies mogen worden.
Ik kan me nog goed het moment herinneren dat we samen naar de paarden liepen. Hij in een wit t-shirt met een scheur en een beetje gore cargobroek
met kapotte rits. Ik in een camouflage joggingbroek met verf vlekken en mijn favoriete verwassen hoody. Plots keek hij mij aan en zei "Schat, nu weet ik het zeker... We zijn aan het 'verneanderthaleren'!"
Deze
opmerking staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Niet omdat we vanaf dat moment het roer omgooiden, maar omdat ik ter plaatse bijna in mijn broek pieste van het lachen. Inmiddels (twee jaar later) wonen we niet meer zo 'remote' en kies ik hier aan de
Costa Blanca voor de gulden middenweg. Wat inhoudt; af en toe leven als Neanderthalers en iets vaker 'gekleed'.
Lang leve 'the best of both worlds'!