26. okt, 2019
Belofte maakt schuld
" ... en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de
Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop uw antwoord?"
Hoeveel koppels hebben deze zin gehoord tijdens hun huwelijksceremonie en hoeveel koppels moeten nu tot hun spijt bekennen, dat ze
deze belofte hebben verbroken? In mijn eigen omgeving kan ik ze niet meer op twee handen tellen en waarschijnlijk jij ook niet. Mensen die op 'de mooiste dag van hun leven' de huwelijksgelofte met een volmondig "ja!" bekrachtigden en vele (of nog niet eens
vele) jaren later helaas in een (v)echtscheidingspoel van ellende belandden of zijn beland.
Hoe raar is het eigenlijk überhaupt, om iets te beloven dat we helemaal niet kunnen overzien? "Ik beloof je,
dat ik je morgen kom opzoeken" is al een gevaarlijke uitspraak. Wat kan er allemaal niet gebeuren, waardoor je 'morgen' helemaal niet kunt komen? En hoe voel je je als je een belofte moet verbreken? Schuldig?
Mijn
ouders beloofden elkaar ook eeuwige trouw en zijn al een eind op weg. Vandaag vieren wij namelijk hun 60 jarig huwelijksfeest én mijn moeders 80ste verjaardag, maar ondanks dit heugelijk feit beloof ik persoonlijk niets meer. In plaats daarvan, ben
ik wél voor het uitspreken van een 'intentie'. Bijkomend voordeel; geen belofte, maakt ook geen schuld'.
Een paar dagen geleden las ik een quote om over na te denken. "De mooiste dag van mijn leven,
was de dag dat ik mezelf tegenkwam".
Kijk, dat vind ik nou mooi!