11. mei, 2019
Uit het leven gegrepen
In Nederland keek ik vaak naar het televisieprogramma 'Hello Goodbye'. Joris Linsen, die jaar in jaar uit op Schiphol op ongedwongen wijze (spontaan?) verhalen uit aankomende en vertrekkende passagiers wist op te lepelen. Zeer persoonlijke verhalen waarvan ik vaak dacht "hoe is het mogelijk dat mensen dit allemaal op vaderlandse televisie delen...?"
Tegenwoordig voel ik mezelf een soort Joris Linsen, maar dan op de luchthaven van Alicante. Bijna wekelijks komen er gasten aan en is
de aankomsthal mijn terrein. Echter..., in tegenstelling tot Joris sla ík alleen maar gade. De wirwar van mensen. Wie zijn ze, waar gaan ze naar toe, waar komen ze vandaan? Ik zou het ze allemaal willen vragen, want achter iedere aankomst en/of weerzien
zit een verhaal. En verhalen uit het leven gegrepen vind ik nu eenmaal leuk.
Zo beleef ik tijdens het wachten dus mijn eigen 'Hello zonder goodbye' aflevering totdat ik in de aankomende mensenmassa ineens
mijn eigen gast(en) ontdek. Soms kennen we elkaar al, soms ook niet. Maar dat maakt niet uit. De begroeting is van beide kanten in ieder geval altijd hartelijk. Vijf dagen zullen we daarna met elkaar doorbrengen en uit ervaring weet ik, dat menig (zeer persoonlijk)
verhaal de revue zal passeren.
Het verschil is wel; al deze verhalen worden vanaf het moment dat we in de auto stappen in vrijheid en in volledige privacy met elkaar gedeeld. Geen Joris, geen camera.
Maar wel uit het leven gegrepen...