9. mrt, 2019
Beam me up!
Ik heb er nooit zo'n last van, maar de afgelopen tijd heb ik meerdere malen gewenst dat er iets als een tijdmachine bestond om mij even 'up te beamen' (Startrek "beam me up Scotty") naar een andere locatie.
Niet omdat ik het hier
niet naar mijn zin heb, integendeel; het is hier fantastisch! Maar soms speelt afstand ineens wel een rol en dat is vaak op de momenten dat het thuisfront of andere dierbaren aangeven dat er (vaak onverwacht) iets aan de hand is.
En dat kan van alles zijn, maar gezondheid speelt hierin meestal een rol. Mijn vader bijvoorbeeld, die ineens in het ziekenhuis belandde met een hartinfarct (gelukkig niet fataal), ons paard (elders in Spanje) die een nacht lang vocht voor
haar leven in verband met een koliekaanval, mijn schoonmoeder; dement in een verzorgingshuis, mijn dochter in Bali; kerngezond maar wel heel ver weg... Kortom, momenten waar je even je gezicht wil laten zien, een knuffel wil geven en fysiek aanwezig wil zijn
in het moment.
Ik weet zeker, dat een ieder die (ooit) is vertrokken dit gevoel herkent. Dankzij social media, skype, whats app, facetime etc. hebben we wel al zo veel meer dan vroeger de mogelijkheid in contact
te blijven met onze 'achterblijvers' of elders wonenden maar live aanwezig zijn op cruciale momenten vraagt meer dan op een knopje drukken.
Soms zeggen we "wat is de wereld toch klein!" maar velen met
mij zullen het beamen in bovengenoemde gevallen ook best groot...