2. mrt, 2019
De man onder de boom
Als ik naar ónze moerbeiboom in de tuin kijk, denk ik in de eerste instantie niet aan de moerbeien waar we over een tijdje onze bakjes yoghurt mee vullen, maar ik denk aan 'de man onder de moerbeiboom'. Het zou de titel kunnen zijn van een fictief verhaal uit een boek, maar dat is het niet. De man onder de moerbeiboom bestaat namelijk echt en vorig jaar heb ik kennis met hem gemaakt.
Het was op de dag dat ik er in de stad langs liep. Een moerbeiboom bleek zijn 'huis'. De dicht
bebladerde lange takken, die bijna reikten tot de grond, boden hem bescherming. Praktisch geen inkijk, geen zon, koelte en ondanks het aantal passanten en langs razende verkeer zelfs wat privacy. Zijn meubilair bestond uit een klein tafeltje en stoeltje. Althans,
dat is wat ik kon zien door een kleine opening. Zijn koffer stond buiten naast een prullenbak van de gemeente en op de grond een klein bakje waar men een geldelijke bijdrage kon achterlaten.
Toen ik besloot
om dat te doen, hoorde ik van onder de boom uit zijn stem.... "Gracias"! En daarna nog een zin waarin hij het woord 'Dios' (God) mompelde. Hij was dus thuis. Sterker nog hij kwam door de opening naar buiten en we maakten kennis. Voertaal Spaans, hij van origine
Frans en ik Nederlands. Het gesprek duurde maar even. Hij was niet spraakzaam, maar er was op dat moment contact van mens tot mens. De blik in zijn ogen raakte mij.
Nu is het winter. De moerbeiboom is kaal
de takken zijn tot de helft gesnoeid en zijn huis is op dit moment 'zomaar' een boom. "Waar zou hij wonen in de winter? Komt hij terug? Groeien de takken van de boom snel genoeg aan?" Het zijn vragen die mij bezig houden.
Het antwoord heb ik over een paar maanden. Ik beloof hier een vervolg...