23. feb, 2019
No pain, no gain
Zakte ik vroeger moeiteloos in een spagaat en legde ik zonder blikken of blozen mijn benen in mijn nek, dat blijkt echt verleden tijd.
Hier kwam ik drie weken geleden achter, toen ik op een blauwe maandag van het ene op het andere moment besloot dat het weer eens hoog tijd werd voor het serieuzere rek-en strekwerk. En dat heb ik geweten! Eenmaal aan de slag voelde ik spieren, waarvan ik het bestaan vergeten was en toen ik begon aan het buikspiergedeelte kwamen er flashbacks van mijn bevalling naar boven. Krampen, die mij eraan herinnerden dat er nog een lange weg te gaan was, voordat ik weer soepel honderden sit ups weg zou werken zonder maar een spier te ver(t)rekken. Wat een marteling.
Maar
dames en heren... oefening baart blijkbaar tóch kunst, want na trouw praktisch iedere dag op mijn matje te zijn neergestreken zie en voel ik resultaat! Mijn lichaam is een stuk soepeler en als ik me niet vergis, zie ik ook weer meer contour terug komen
in o.a. de bovenarmen en rug. Dit met dank aan de 2 kg dumbells en roeimachine, die ineens ook een rol opeisten in mijn persoonlijke bootcamp. Overigens, het meest verbaasd in dit verhaal zijn de honden. Die zien mij ineens in allerlei houdingen op de grond
liggen en als ik naar de roeimachine loop weten ze dat de muziek keihard aan gaat.
"No pain, no gain!". Rome is ook niet in één dag gebouwd en consequent door gaan is het enige dat leidt tot
een tevreden resultaat.
Of moet ik zeggen 'tevreden spagaat'?