16. feb, 2019
Zit het in de genen?
Het leven heeft mij in mijn zesenvijftig jarig bestaan naar heel veel plekken op aarde gebracht. Ik heb zons op- en ondergangen gezien op de mooiste bestemmingen, gezwommen in vele oceanen, menig stad doorkruist, woestijnen bezocht, bergen gezien en zeeën bevaren. Hoeveel mijlen en kilometers zou ik al hebben afgelegd?
"Wat is dat toch met dat buitenland en dat reizen?" vroeg ik mij laatst af. Is dat een gen waarmee je geboren wordt? Hoe kan het dat in een zelfde gezin de één
verknocht is aan huis en haard en de ander haar koffer bijna permanent ingepakt klaar heeft staan om te vertrekken. Zoals bij ons het geval was. Ik zeg was, want inmiddels ben ik - net als mijn zus - ook verknocht aan huis en haard; met dien verstande, ik
in het buitenland.
Mocht het genetisch zijn bepaald, dan is mijn kind in ieder geval ook erfelijk belast met dit reis- cq. buitenlandgen. Ze woont nu op Bali en gisteren kwamen in een telefoongesprek van een
half uur al weer vier bestemmingen voorbij. Singapore, Japan, Los Angeles en Oezbekistan. Ze is net terug uit Maleisië maar het 'reisseizoen' draait in haar hoofd alweer op volle toeren.
Bij mij is het
wat dat betreft al weer een tijdje rustig. Maar je weet het nooit met genen, die laten soms ineens weer van zich horen. Tot die tijd geniet ik van de verhalen van mijn dochter en wordt ík iedere dag in het zelfde bed wakker.
Op een prachtige locatie overigens. Dat dan weer wel...