9. feb, 2019

Parijs-Dakar

Toen ik deze week over de boulevard van Calpe liep, viel het me weer op. De gemiddelde leeftijd van passanten ligt hier in de winter veelal rond de zeventig jaar of ouder. Krasse bejaarden en minder krasse, die genieten van hun leven onder de Spaanse zon. 

Goed ter been, minder goed ter been, of helemaal niet ter been; deze drie varianten komen regelmatig aan mij voorbij. Toen ik laatst bijna omver werd gereden door een scootmobiel mét duo seat, moest ik lachen. Op het voertuig twee ouderen. Geschatte leeftijd ver in de tachtig, bruin verbrande koppies, spaarzame haren in de wind. Hij voorop. Z'n blik geconcentreerd, alsof hij mee deed aan de rally Parijs-Dakar; zij jolig achterop de 'duo seat' alsof hij haar mee nam op hun eerste date.
 
Ik ben stil blijven staan en heb ze nagekeken. "Hoe heerlijk is dit?" dacht ik. Samen bejaard zijn op een plek waar gemiddeld driehonderd dagen per jaar de zon schijnt, waar je je scootmobiel op de boulevard voor ieder willekeurig terras parkeert en waar je vervolgens met je geliefde een toast uit brengt op het leven. Dit met een kan sangria binnen handbereik, in combinatie met een lekkere tapa.
 
'Viva la vida' kwam er in mij op.  "... alsof het je laatste dag is" voegt André Hazes jr. daar aan toe  En toen vroeg ik me ineens af "Zouden we dat niet allemaal moeten doen? Zon of geen zon, bejaard of niet bejaard? Gewoon het leven leven en niet vergeten te genieten?  We zijn hier maar zo kort. Daarom roep ik vandaag extra hard (net als de oudjes hier) ...
 
"PROOST!! Op het leven"!