Dag lieve Jip

Ik val maar met de deur in huis... Jip kan niet bij ons blijven. Toen we een tijdje geleden dit besluit namen, had ik de hoop dat er in de tussentijd misschien nog iets zou veranderen waardoor we op dit verdrietige feit terug zouden kunnen komen. Helaas is dat niet gebeurd. Sterker nog, toen wij er onlangs achter kwamen dat Sproet niet vies is van een konijn vangen en verorberen, wisten wij dat onze ergste nachtmerrie werkelijkheid zou kunnen worden als wij Jip niet zouden beschermen en moeten wij dus onze verantwoordelijkheid nemen.

Het voert te ver om hier te vertellen wat we de afgelopen maanden allemaal hebben gedaan om de integratie van Jip binnen de roedel en ons 'gezin' soepel te laten verlopen. Want geloof me; het had prioriteit! Eigenlijk zijn we daar tot op zekere hoogte ook redelijk in geslaagd. Binnen, onder toezicht, verloopt het allemaal in goede harmonie. Samen op de bank, van dichtbij naar elkaar kijken, aan elkaar snuffelen geen probleem. Maar Jip is onvoorspelbaar. Razendsnel en voor niets en niemand bang wil hij springen, spelen en rennen; dus ook met de honden.

En dat is een brug te ver. Zijn onverwachte bewegingen en gedrag verstoort hen en als hij t.z.t. buiten gaat rennen, zonder toezicht; we zouden het ons zelf nooit vergeven. Binnen blijven in een huis waar (vanwege het klimaat) acht maanden per jaar alle deuren wagenwijd open staan is geen optie en bovendien zielig, dus tja... Ik heb inmiddels wat tranen gelaten om dit besluit, maar de gedachte dat hij wordt geadopteerd door een hele lieve vriendin in Nederland (waardoor ik hem toch kan blijven zien) is een pleister op een wond die uiteindelijk zal genezen.

Had ik er nooit aan moeten beginnen? Daar heb ik één antwoord op. "Wie niet probeert, die niet leert".

Lieve Jip, morgen is het zover. Wat gaan we je hier missen.