29. dec, 2018
All you need is vlees en druiven
Als je praat over tradities rond kerst en oud en nieuw, kan ik er voor mezelf een aantal op noemen. Op kerstavond kijken naar de kerstaflevering van 'All you need is love' en op eerste kerstdag het nuttigen van 'carne vinho d'alhos', een gerecht uit Madeira dat - volgens oud recept - generatie op generatie in onze familie wordt klaargemaakt.
Dit gerecht smaakt praktisch ieder jaar hetzelfde. De ene keer is het vlees misschien wat smeuïger dan de andere keer, maar altijd lekker
genoeg om door te eten. Daarbij; het is de traditie die telt. En dat geldt ook voor 'All you need is love'. Ieder jaar praktisch hetzelfde, maar toch weer kijken! De stewardessendans, Robert met de vraag 'of hij even binnen mag komen', gebraden rendieren in
Lapland, huilende mensen op de tribune en als hekkesluiter standaard een 'zielepootje' in beeld brengen die denkt dat haar liefde niet is ingevlogen, om vervolgens in de laatste minuut toch te worden verrast door de partner, die uren lang in de coulissen
heeft moeten toekijken hoe de rest van verliefde uitverkorenen elkaar in de armen viel en daarbij gretig speeksel met elkaar uitwisselde.
Tradities, ik hou ervan. Al is het alleen al om iedere jaar weer te
kunnen zeggen dat het "de volgende keer allemaal anders moet", om het jaar erop tóch stoïcijns door te gaan met hoe het altijd al ging. Over twee dagen kunnen we weer aan de oliebollen. Ook een traditie. Of zal ik dit jaar op 31 december rond middernacht
twaalf druiven in mijn mond proppen en vervolgens (met dezelfde mond vol) heel hard "gelukkig nieuwjaar" roepen?
Wie weet brengt deze variant op de Spaanse traditie 'uvas de la suerte' nóg meer
geluk...