22. dec, 2018
Wat ben jij lelijk!
Toen ik vijf jaar geleden voor de eerste keer bij René ging logeren in Spanje (ik noem het 'snuffelstage') maakte ik ook direct kennis met zijn moeder. Niet omdat ze gezellig op de koffie kwam om 'die onbekende vrouw' te ontmoeten; nee, zij woonde er ook!
Vanwege haar beginnende dementie was ze namelijk kort daarvoor verhuisd. Van zelfstandig wonen in een appartement aan zee, naar begeleid wonen op een finca in de ongerepte natuur. Hij zou voor haar zorgen. Onze kennismaking
was hartelijk, maar tegelijkertijd wist ik; als dit wat wordt met hem krijg ik haar er gratis bij.
Uiteindelijk is ze drie jaar gebleven. We hebben gelachen, gehuild, maar ook veel zorgen gehad om haar gezondheid
en geheugen dat haar steeds meer in de steek liet. De dag dat ze op het terras haar heup brak, was de dag dat ze de finca verliet om nooit meer terug te komen.
Na zes maanden revalidatie verhuisde ze naar
een verpleeghuis in Nederland. René zoekt haar daar iedere maand op. Een krasse dame van tweëennegentig met het hart op de tong en gelukkig nog steeds heel veel gevoel voor humor. Over een paar dagen vlieg ik even op en neer en ga ook bij haar
langs. Een kerstbezoekje. Samen zullen we weer kletsen en lachen en ik hoor haar woorden al als ze me ziet bij binnenkomst...
"Meid wat leuk dat je er bent! Wat ben jij lelijk".