1. dec, 2018
Kofferleed
Sinds mijn 18e leid ik een reislustig bestaan. Ooit werkzaam in de reiswereld, ooit getrouwd met de directeur van een reisorganisatie, ooit veel reizen over de hele wereld, ooit een huis in Turkije en ooit verliefd geworden op iemand in Spanje.
Alleen op reis, met z'n twee, met mijn gezin of met een groep, ik heb het allemaal meegemaakt en vind alles leuk. Zo ook het vervoer. Auto, trein, boot, bus, vliegtuig? You name it en ik zeg "ja". Het reizen zit gewoon in mijn bloed maar het
enige, waar ik na al die jaren nog steeds een hekel aan heb is; na thuiskomst mijn koffer uitpakken!
Voorheen leefde ik met een man die mijn afgrijzen totáál niet deelde. Zat ik nog met
mijn jas aan op de bank post te openen en twee weken Telegraaf door te spitten. Hij had binnen tien minuten vuile en schone kleding gescheiden en in wasmand gedeponeerd of in kledingkast gehangen. Ook schoenen en accessoires waren direct op orde. De koffer?
Die stond in no time weer op zolder.
Acht jaar later (ik ben net terug in Spanje na een week Nederland).
Andere man. Ander land...Twee koffers staan
bij de voordeur. Dit terwijl de honden en kat inmiddels uitvoerig zijn geknuffeld, we hebben genoten van de zon, getelefoneerd, gegeten, gekletst en we languit zijn neergestreken op de bank.
De koffers? Ik
gok erop dat we ze vlák voor het slapen gaan open maken. Je moet uiteindelijk wel bij je tandenborstel!
Herkenbaar?