24. nov, 2018
Danku Sinterklaasje!
Inmiddels woon ik al weer zo'n drie jaar in Spanje. Het land waarvandaan vorige week een grijze man op een schimmel vertrok, om in Nederland cadeaus door schoorstenen te mieteren voor kinderen die lief zijn geweest. Wat er tegenwoordig met de stouterds gebeurt weet ik eigenlijk niet...
In mijn tijd konden degenen die stout geweest waren namelijk rekenen op de zak en de 'roe'. De roe! Een bosje bij elkaar gebonden takken waarmee je op je falie kreeg, vergezeld van een jutezak om
je in te stoppen en mee te nemen naar Spanje. Zo'n zelfde zak waarin je de overige maanden van het jaar zakspringwedstrijden deed.
In het grote boek van Sinterklaas stond je naam met daarachter je hele doopceel, die Sint nog even had
gelicht voordat hij in Spanje op zijn paard klom en de stoomboot op ging. Ruzie gemaakt met je zus? Dan waren de rapen gaar en zat er de volgende dag wellicht niets in je schoen.
Op '5 december' de grote dag,
mocht je bij Sinterklaas op schoot. Dat je van dichtbij de buurman herkende, maakte echt niemand iets uit. Een liedje zingen moest en zou je...Vanuit je ooghoeken zag je die zak en roe namelijk al staan. Slapen was er in die hele Sinterklaasperiode niet bij.
's Nachts met gespitste oren in bed luisteren of je iemand op de gang hoorde; doodeng! De dapperen onder ons gingen er in het donker wel uit. Kijken of wortel en water al waren vervangen voor een cadeau. Helden vond ik hen!
Dat ik uiteindelijk vijftig jaar later, gewoon per vliegtuig, niet in een zak en geheel op vrijwillige basis in Spanje zou belanden, stond destijds niet in het 'grote boek'. Achteraf gezien had het me veel kopzorgen en slapeloze nachten gescheeld.
Dank u Sinterklaasje.
P.s. mijn schoen staat deze week in Nederland!