22. sep, 2018
Never say never
Zo'n vier maanden geleden kondigde ik aan te stoppen met mijn blog. Na drie en een half jaar vond ik het welletjes. Maar...., het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het seizoen van gasten en drukte loopt ten einde en voel ik dat er toch langzaam aan weer ruimte komt voor korte episteltjes. Verhalen uit mijn Spaanse leven gegrepen. Geen literaire hoogstandjes, maar 'leessnackjes' voor het weekend. Na het wakker worden, bij een kopje koffie of op een ander moment. Hap, slik, weg! Zoiets.
De drang om te schrijven is groter dan de verstandelijke gedachte "waar moet ik het nu weer over hebben?!" en nadat ik gestopt was hoorde ik van mensen dat juist die huis tuin en keukenverhaaltjes leuk waren om
te lezen. Die opmerking werd, naast dat ik het leuk vind om te doen, een aanmoeding om de pen weer op te pakken.
Dus lieve lezers, ik ben er weer! Ieder weekend maak ik jullie deelgenoot van mijn leven hier
op Tierra Feliz en de dingen die ik meemaak. Zaken die mij zijn opgevallen of gedachten die passeren. Ik heb jullie gemist en stiekem hoop ik jullie mij ook.
Fijn weekend!