Who cares?

Tachtig procent van onze spullen bevindt zich nog steeds in dozen. Een les in 'ontspullen' noem ik het ter verzachting. Oftewel "in de praktijk leren dat je de helft van al je troep eigenlijk niet eens nodig hebt". Weken koken op een butagasstel? Niet ideaal, maar who cares? Wat uit de pan komt smaakt hetzelfde. Of het nu op een plastic bord ligt of niet. Overigens, is dit laatste niet meer aan de orde, want de gewone borden heb ik inmiddels terug gevonden. Douchen en daarna in een badjas buiten om naar de slaapkamer, is inmiddels wel de normaalste zaak van de wereld en tijdelijk een wc doorspoelen met een emmer water, omdat op een gegeven moment alle badkamers 'under construction' waren, was voor mij een geheel nieuwe ervaring. 

 

Kortom, ik kom de beste delen en neem van mij aan óók de slechtste delen van mezelf tegen. De beste, als ik door de tuin loop en zie wat daar inmiddels - door noeste arbeid - allemaal prachtig groeit en bloeit. De slechtste, als ik het helemaal zat ben en een avondje domweg languit op de bank wil zappen. Wat wel kan, maar dan moet ik kiezen uit zenders als BVN of Al Jazeera. Astra drie heeft zich namelijk nog niet aan ons geopenbaard, wifi werkt niet en met een kastje van Ziggo ga je het hier niet redden.

 

Verder is het geweldig! Ik ben vooral heel dankbaar voor deze prachtige locatie, het heerlijke huis, lieve en hulpvaardige mensen die ons omringen en mijn steun, toeverlaat en liefde René, die er alles aan doet om er een prachtig paleis van te maken. Ik weet het zeker. Over een maand zitten we er helemaal leuk bij!

 

Soms lijkt zeuren fijn, maar in mijn geval echt niet terecht. Ik groet u daarom in vrede!