17. mrt, 2018
Wat mot, dat mot!
Iedere ochtend maak ik een wandeling met de honden. Niet buiten het hek, maar over het terrein. Een vriendin van mij zei gekscherend "ja dat doet een kasteelvrouwe. Die bekijkt regelmatig haar kasteel en de landerijen". Ik antwoordde haar dat deze 'kasteelvrouw' moet kijken of alles nog steeds is als de dag er voor. Controle van het hekwerk, de waterkoppelingen die hier en daar boven de grond liggen, of de pijnbomen vrij zijn van processierupsen en of de honden nergens schade hebben toegebracht. Vooral onze hond Corry heeft namelijk de neiging om te graven en zich zo een weg naar de grote wereld te banen.
Toen ik van de week het gehavende kadaver van een konijn op het veld vond, flitste háár naam ook direct door mijn hoofd. Zou zij dit
hebben gedaan? Wellicht een dier dat verzwakt of ziek was en dat ze, gedreven door haar instinct, geholpen heeft met oversteek naar de eeuwige jachtvelden. "Es la natura" zegt mijn nieuwe BFF Vicente de tuinman onbewogen als ik hem even later mijn vondst laat
zien. Bij afwezigheid van de 'kasteelheer' is hij namelijk mijn steun en toeverlaat op het terrein. "No problema, yo quitarlo!" En ik ben blij. Want dat betekent dat ik niet zelf met een dood konijn in de weer hoef. Hij ruimt het op. Want op deze momenten
ben ik graag het 'hulpeloze stadsvrouwtje', terwijl hier normaliter geldt "Wat mot, dat mot". Ook het opruimen van een dood beest.
Toen ik weer terug was bij het huis en mijn laarzen voor de deur uit schopte,
keek ik hoe laat het was. Half 9. Een goed begin van een nieuwe werkdag op het 'landgoed'.
Buenos dias!