17. feb, 2018
Alice in Wonderland
Na bijna twee weken op onze nieuwe stek, realiseer ik me steeds meer hoe geïsoleerd wij in Andalusië woonden en leefden. Ik had er weinig problemen mee, want ik genoot van de natuur, al het moois dat we hadden en wat er was, maar in bepaalde periodes drie tot vijf dagen amper andere mensen zien is doorgaans (ook voor mij) niet de norm.
Hier heb ik al meer mensen gezien en gesproken, dan in mijn vorige leven in een maand. Dat komt omdat 'even iets doen of ergens naar toe
gaan' weer tot de mogelijkheden behoort. Voorheen duurde namelijk niets 'even'. Ik haalde het niet in mijn hoofd om voor een vergeten pakje boter terug te gaan naar de supermarkt. Alleen het rijden al! Half uur heen, half uur terug. Nu ben ik binnen een half
uur terug op de basis en heb ik ook nog verf gehaald en een benzinetank vol gegooid. Ik weet gewoon niet wat ik mee maak!
En daarom voel ik mij op dit moment een beetje als als Alice in (ver)Wonderland. Ik
vergaap me aan baaitjes met azuurblauw water, verbaas me over de rapheid van de bediening op terrassen, de behulpzaamheid van de locals en kijk vanuit onze slaapkamer iedere dag even naar de (het streepje) zee.
Het enige verschil tussen Alice en mij is, dat zij wakker werd uit een droom en het allemaal niet zo bleek te zijn en ik straks 'EFFE' een stokbroodje ga halen.