30. dec, 2017

Afscheid

"Afscheid nemen bestaat niet" zingt Marco Borsato. Als ik eerlijk ben, niet direct de eerste zin die in mijn hoofd op kwam toen ik exact een week geleden bij de dierenarts stond. "Ze gaat het niet redden..." De vrouw keek ons aan en we wisten genoeg. Onze lieve Poeske zou ons gaan verlaten en wij moesten onze verantwoordelijkheid nemen om haar verder leed te besparen. Dus hoezo 'bestaat niet?!' Hier was wel degelijk sprake van een afscheid!

 
Hartverscheurend om de beslissing te moeten nemen, maar tegelijkertijd fijn dat we bij haar konden zijn op het fatale moment. Nog even kon ik haar knuffelen en zo ziek als dat ze was, hoorde ik haar zachtjes knorren en zag haar oogjes even oplichten toen ze mijn stem hoorde. Met haar kopje in mijn handen zweefde ze na de injectie geruisloos naar verre oorden.
 
Kun je van dieren net zo veel houden als van mensen? Ik vind het een moeilijke vraag. De liefde die je kunt voelen voor je dieren kan heel diep gaan. Voor diegenen die niets met dieren hebben, of nog nooit een dier hebben verloren, misschien moeilijk voor te stellen maar voor anderen wel herkenbaar. In mijn geval zit die liefde heel diep. Zij zijn degenen die mij altijd omringen, mij beschermen als ik hier alleen op de finca ben, tegen wie ik kan kletsen en die iedere ochtend weer, onvoorwaardelijk blij zijn als ik ten tonele verschijn. Of René hun vreugde altijd deelt laat ik nu even terzijde.
 
Kortom, mijn dieren en ik. Onlosmakelijk met elkaar verbonden en degenen die hier ooit zijn geweest, zullen instemmend knikken. Onze roedel is niet meer compleet. Bij thuiskomst een leeg mandje, een bakje met nog wat kattebrokjes en haren op het kussen waar ze altijd lag.
 
Ze leeft voort in onze herinneringen en foto's en dán moet ik Marco toch wel een beetje gelijk geven "Afscheid nemen bestaat niet!"
 
Dag lieve Poeske!