25. mrt, 2017

Eenzame opsluiting

Er zijn van die momenten dat er niets te melden valt. 'Niets te melden' als in "ik weet niet waarover ik zal schrijven". Want wie is er geïnteresseerd in het feit dat ik dagen het terrein niet ben af geweest, vorig weekend nog op het strand lag terwijl nu de houtkachel weer brandt, ik het Saharazand eindelijk van de ramen heb gezeemd, de sinaasappeloogst voorbij is en alle kasten zijn uitgemest. Heb ik een saai leven?


Ik zou het bijna denken, maar het gekke is; zo ervaar ik het niet. Juist het feit, dat ik nu niets hoef, alles mag en toch veel doe maakt het voor mijzelf super interessant. Het is alsof buiten de hekken de wereld door draait en ik er geen deel van uit maak. Mocht ik nu social media, telefoon en televisie verbannen, dan grenst mijn huidig bestaan aan vrijwillige eenzame opsluiting. Man is op reis en de enige die af en toe komt kijken of ik nog leef, is degene die bij ons op het terrein woont en werkt.
 
Mijn eigen 'even tijd voor andere zaken' dus. Dit, voordat de retraites weer van start gaan. Morgen komt de volgende gast. Ik ben benieuwd hoe ze het hier gaat ervaren. Wil deze dame na vijf dagen weer terug naar de bewoonde wereld of besluit ze om haar verblijf hier voor onbepaalde tijd te verlengen? 
 
We will see...