18. feb, 2017
Het geluid van de stilte
Eigenlijk leiden wij een bijzonder leven. Tot deze conclusie kwam ik, toen ik onlangs het terrein op reed en het hek afsloot. Vanaf het hek is het nog een stukje rijden naar de poort en van de poort is het nog een stukje lopen naar de voordeur.
Een grote houten deur die ik, om binnen te komen, met bijna mijn hele gewicht moet openduwen.
Eenmaal binnen, is het stil. Als alle ramen en deuren dicht zijn, ervaar je rust. Zo'n rust die je wel eens
ervaart in een kerk of klooster. Het hoge plafond en de gangen naar weerszijden, versterken dat gevoel. Inmiddels ben ik zo gewend en gehecht geraakt aan de stilte, dat het zelden meer in mij opkomt om een radio aan te zetten of muziek te luisteren. Heel vreemd,
want ik ben gek op muziek.
Als ik buiten ben, of als we de deuren open zetten horen we de natuur en het leven in de bergen. Een diversiteit aan geluiden, die ik inmiddels feilloos van elkaar kan onderscheiden.
Ik moest daarom ook erg lachen toen een logé uit de stad, laatst bij het geluid van een kletterende regenbui op de patio, dacht dat er iemand onder de douche stond en dat het gekwetter van de vogels in de bomen een ringtone was van een mobiele telefoon.
Niets is wat het lijkt, dat blijkt maar weer.