26. nov, 2016

Zo moeder, zo dochter

 

Toen ik 27 jaar geleden mijn dochter op de wereld zette, kon ik niet vermoeden dat wij op enig moment geografisch gezien langdurig van elkaar gescheiden zouden worden. Nu, ruim een jaar na mijn vertrek naar Spanje, zijn we er allebei aan gewend dat dat zo is.

Lang leve onze mobiel, whatsapp, messenger en alle andere communicatiekanalen, die ervoor zorgen dat we elkaar kunnen spreken wanneer de behoefte bestaat, maar niets van dat al weegt op tegen de 'live' bezoekjes. De momenten dat we elkaar echt in de armen kunnen sluiten en lekker bij kunnen kletsen. Of samen kunnen shoppen, lunchen, gek doen en ongegeneerd kunnen lachen om van alles en nog wat. Zelfspot dragen wij hoog in het vaandel en de conclusie dat we (innerlijk) veel op elkaar lijken spreken we meer dan eens uit.

"Mama, als ik achttien ben dan woon ik niet meer bij jou..." kondigde ze aan toen ze een jaar of vier was. En zo is het ook gegaan. Ze sloeg haar vleugels uit en vertrok 'de wijde wereld' in. Gelukkig keert ze een paar keer per jaar terug op het nest. Weliswaar duizenden kilometers zuidwaarts omdat 'mijn nest' ook verplaatst is, maar tot op heden mag dat de pret niet drukken!

Welkom thuis lieve schat!