Tussen hemel en aarde

"You may kiss the bride..." Het waren de laatste woorden die mij bereikten voordat ik het bewustzijn verloor. Prachtige locatie, beeldig bruidspaar, meer dan honderd gasten en ik lag op de grond! Een moment om er ter plekke in te verdwijnen, maar dat was helaas niet het geval.

De warmte, te lang staan, vooraf te weinig gegeten en een welkomst champagne in de zon werden mij vorig weekend fataal. "Ik voel me niet goed" fluisterde ik nog in vriendlief zijn oor. Maar de ernst van de situatie drong niet direct tot hem door. "Schat, verman jezelf, dit is niet het moment.." was zijn antwoord. Niet wetende dat hier geen sprake was van een normaal gevalletje paracetamol, maar dat ik juist nu (op het 'moment suprême') het gevoel had langzaam weg te zweven.

Toen ik bij kwam, was de setting voor mijn gevoel een beetje komisch. Iemand wapperde met een waaier in mijn gezicht, werd ik op een stoel gezet en kreeg ik van weer iemand anders een glas water in mijn handen gedrukt. Terwijl het bruidspaar op de klanken van de muziek nietsvermoedend door het gangpad richting uitgang schreed en de rozenblaadjes neer daalden, kwam ik weer terug op aarde.

De rest van de dag hebben we er, met de mensen die getuige waren van mijn 'ondergang', nog hartelijk om kunnen lachen. Dus ondanks dit voorval kijken wij terug op een geweldige dag, die rond middernacht bij het afscheid nemen werd afgesloten met de nu al legendarische woorden "Bye darling, see you on the floor!"