Road to (no)where...

"Ik zei net, ze moet wel heel veel van deze man houden om hier te willen wonen...". Aldus een vriendin van vroeger, die samen met haar man, op een zondagmiddag voor de eerste keer bij ons thuis een borrel komt drinken. Ze stapt lachend uit de auto.

Net als ieder ander die ons bezoekt, dien je namelijk (voordat je neer ploft op het terras) een traject door de bergen af te leggen, waarvan met name de laatste kilometers een ware aanslag zijn op je organen. "Wáár komen we in vredesnaam terecht?!" heb ik menigeen horen denken, als ik (als een soort hectometerpaaltje) sta te wachten bij het hek en hen via de mobiel verder loods. "Jullie hebben het gehaald en gevonden!" roep ik steevast bij ontvangst en ben dan altijd weer blij dat hun huurauto de reis ongeschonden heeft doorstaan.

Maar..., als even later iedereen zich met een drankje heeft gesettled, we gezamenlijk de onmetelijke schoonheid van de natuur bewonderen en van het prachtige uitzicht genieten, is de reis naar ons toe doorgaans snel vergeten. "Nu snap ik het wel hoor..." fluistert ze stiekem in mijn oor, nadat ze om zich heen gekeken heeft.

En die vent van je, is inderdaad leuk!"