Guilty pleasure

Ik lees het wel eens in interviews "Wat is jouw guilty pleasure?" Meestal wordt deze vraag gesteld aan BN'ers en varieert het antwoord van "in mijn neus peuteren" tot "mij verkleden als vrouw". Mijn 'guilty pleasure' moet worden gezocht in de categorie 'eten'.

In een land waar tapa's, gefrituurde visschotels, paella en andere Spaanse heerlijkheden de restaurantkaart domineren, kan ik soms volledig los gaan op bitterballen, een frikandel speciaal en een patatje met! Ja, ondanks alle verhalen, documentaires en artikelen die zijn verschenen over de vermeende ingrediënten van eenfrikandel. Ik kan er niets aan doen, ik vind het gewoon lekker!

Bij toeval was ik een tijd geleden in een restaurant, die de originele Nederlandse versie van de drie snacks permanent op de kaart heeft staan. Vanaf dat moment stort ik mij daar eens in de twee maanden, min of meer uitgehongerd (want dan smaakt alles extra lekker) neer. De kaart hoef ik niet te zien. Ik bestel en binnen een kwartier verschijnt de maaltijd opgediend alsof ik in een 3-sterren restaurant zit, dat op weg is naar zijn 4e ster.

Toen ik mijn 'geheime locatie' laatst met Nederlandse vrienden (die al 15 jaar hier wonen) deelde, keken ze me met grote ogen aan. "Mogen we een keer mee?!" De vraag werd gesteld alsof ik net had verkondigd het 8e wereldwonder te hebben ontdekt.

'My pleasure!' antwoordde ik. De 'guilty' liet ik achterwege.