Deurtje open, deurtje dicht

Na een periode van fikse regenval is het hier al weer een week zomer. Je merkt het aan alles. De nachten worden warmer, het land wordt in snel tempo geler, alles wat vliegt en prikt is actief en de temperatuur is zeer aangenaam.

Zomer in de campo. Maak je aan de kust je tuin of balkon zomerklaar, hier moeten we er voor zorgen dat het land geen gevaar is voor bosbranden. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen perceel. Ook in ons geval een flink gebied wat onder handen moet worden genomen. Een goede vriend zeist alsof ons en zijn leven er van af hangt, wat ironisch genoeg in zekere zin ook zo is. Helaas is het enige nadeel van gras, het groeit weer! Ik heb me uitgeleefd met de hoge druk spuit en bezig gehouden met schoonmaak van patio en terras, terwijl vriendlief zich ontfermt over project zwembad en uren op het dak vertoeft omdat sateliet Astra 3 het vertikt om zich aan ons te openbaren, terwijl de schotel in de juiste stand staat.

Soms liggen we in bed te 'dromen' over een leven in de stad. Zonder gras, zonder dieren, zonder zwembadpompen die per definitie gemaakt zijn om kapot te gaan, zonder wateroverlast ten tijde van regen en zonder stroomvoorziening die hapert op de momenten dat je het niet kunt gebruiken, kortom 'zonder gedoe'. "Deurtje open en we zijn buiten, deurtje dicht en weer binnen" verzucht mijn vriend. "Gewoon op 75m2 met wat spulletjes. Genoeg aan elkaar en verder niets".

We kijken elkaar aan. Willen we dat echt? Wat zong Marco Borsato nou ook al weer over dromen...?