Onder moeder's vleugels

Afgelopen donderdag was het zover, weerzien met het leukste en liefste kind ter wereld, mijn dochter.

Op twee uurtjes na - toen ik de laatste keer in Nederland was - hadden we elkaar sinds de kerst niet meer gezien. Erfelijk belast met de reisgenen van zowel haar vader als moeder springt ook zij regelmatig in het vliegtuig op weg naar verre en minder verre oorden. De laatste keer was Bali aan de beurt. Een maand backpacken in haar eentje en zo werden we geografisch weer drie maanden van elkaar gescheiden.

Maar nu is ze hier. Thuis op de berg. Ver weg van alle hustle en bustle in het drukke Amsterdam, weg van zakelijke deadlines die gehaald moeten worden en weg van dagelijkse beslommeringen. Althans dat is het streven, want loskomen van mobiel en laptop vraagt in de eerste instantie wat doorzettingsvermogen. "Ga maar lekker hoor mam!" zei ze destijds toen ik haar vertelde over mijn besluit om naar Spanje te vertrekken en "volg je hart, want dat klopt" stond bij het afscheid op haar kaart. Nooit een wanklank over mijn afwezigheid op de leuke én minder leuke momenten in haar leven.

Dit weekend terug onder moeder's vleugels, kan ze een paar dagen uitrusten en genieten van de zon. Morgen zwaaien we haar weer uit, maar er staat altijd een bed voor haar klaar, want echte moederliefde kent geen grenzen.