Me and my shadow

Sinds een week is er volledige adoratie. Ik kan me niet door het huis verplaatsen of hij sjokt achter me aan. Sta ik stil en kijk ik om, dan kijkt hij mij met grote ogen vragend aan in afwachting van de volgende move. 's Ochtends maakt hij mij wakker en als ik niet oplet, ploft 75 kg naast mij neer op het bed om zich vervolgens 'dood' te houden zonder plan om te vertrekken.

Waar die plotselinge adoratie vandaan komt geen idee. Na mijn terugkomst van een onverwachte reis naar Nederland heeft hij blijkbaar besloten om mij niet meer uit het oog te verliezen. 'Zo trouw als een hond' luidt het spreekwoord en in dit geval kunnen we het letterlijk nemen. Of hij luistert? Voor geen meter! Bij het commando "zit" lijkt hij te denken "hoezo"? En bij het commando "af" kijkt hij alsof ik Chinees met hem praat. Maar wandel ik met hem over het land, dan is hij alert en wijkt hij niet van mijn zijde. Zonder halsband of riem want die heeft hij niet en ook in stad of dorp is hij nog nooit geweest. Hij leeft het leven, dat ik iedere hond gun. Lekker de hele dag buiten in vrijheid en 's avonds met de rest van de roedel gezellig binnen.

'Diamonds are a girl's best friend' zegt men. Het zal wel. Ik heb Sproet.