25. dec, 2015

'Vrete' op aarde

 

Als kind van allochtone ouders ben ik opgegroeid in een cultuur waarin samen zijn met familie en vrienden, vergezeld van lekker eten, heel belangrijk is.Thuis bij mijn ouders was het altijd al een zoete inval van familie en dat vrienden en vriendinnen van mijn zus en mij mee aten, was en is nog steeds de normaalste zaak van de wereld. Niet alleen tijdens de feestdagen, maar standaard!

"Heb je al gegeten?" is bij binnenkomst de eerst gestelde vraag en "wat wil je eten?" is de volgende. Dit, ongeacht of je bevestigend of ontkennend hebt gereageerd. Er wordt gewoon gegeten, klaar! Wat daarna over is verdwijnt in plastic doosjes. Niet om aan de daklozen te geven, maar om de vriezer te vullen. Nasi goreng, Indische hapjes, gewokte boontjes noem het op en het is voorradig! Een eventuele derde wereldoorlog komen we qua eten echt met gemak door en zelfs de buren hoeven een hongersdood niet te vrezen want er is genoeg. Ook is het niet uitzonderlijk dat we na een bezoek, het pand verlaten alsof we bij de toko boodschappen hebben gedaan voor een weeshuis. Dan zit namelijk hun eigen vriezer vol, verdwijnen de doosjes met inhoud in plastic tasjes en verandert de keuken in een soort 'take away'. Is het niet enig?!

De kerst breng ik in Nederland door en ik weet nu al dat aan het einde van deze dagen de broekband op de vreethaak moet. Oftewel 'Vrete op aarde..'

Maar die 'T' veranderen we bij het toasten in een 'D'