15. nov, 2015

Sproet

Bijna dagelijks zie ik op Facebook foto's van honden die op zoek zijn naar een 'gouden mandje'. Veelal straathonden in Zuid-Europa opgevangen in asiels of erger nog opgesloten in een hok van een dodingsstation en nog maar een paar dagen te gaan. Soms lees ik de profielen aandachtig, maar vaak scroll ik door en breekt mijn hart. Het kan echt niet! We hebben al twee volwassen honden uit het asiel, een kat die is aankomen lopen, een paard dat is gered uit handen van een verdorven eigenaar en een paard dat als veulen hier is gekomen.

En dan ook nog onze lobbes Sproet, een mastin espanol die we begin van het jaar bij de buurman in het geitenweidje zagen zitten. Acht weken oud en bang voor mensen. Zijn lot leek reeds bepaald, hij moest de bewaker van de kudde worden, net als veel van zijn rasgenoten hier in de omgeving. Deze honden worden doorgaans niet gesocialiseerd op mensen, ze leven van jongs af aan dag en nacht bij de kudde en ontberen, in sommige gevallen, goede zorg. Zover is het bij Sproet uiteindelijk niet gekomen... Het was namelijk liefde op het eerste gezicht en vanaf die dag in januari bezochten wij hem iedere dag stiekem. Langzaam begon hij aan onze bezoekjes te wennen en na een dag of vier stond hij al kwispelend aan het hek bij het geluid van onze naderende auto. Toen de boer ons op een dag liet weten dat de hond 'niet geschikt' was voor de kudde, was de deal snel gemaakt. Sproet mocht zo uit de wei mee de auto in en het was opvallend hoe hij zich direct op zijn gemak voelde. Inmiddels waakt hij over huis en haard, rent de hele dag over het terrein, speelt met de andere honden en is allang vergeten waar hij vandaan komt. 

"Sproet houdt niet van geitjes maar van mensen en daarom moet hij weg" zei de boer. "Tja" dachten wij "soms moet je in het leven 'het lot' een handje helpen..."