11. okt, 2015

Geweren en de Lidl


De afgelopen week heb ik vooral gebruikt om bij te komen, te relaxen en neer te dalen op Spaanse grond. Een ongekende moeheid had al lange tijd voor mijn aftocht naar het zonnige zuiden, intrek genomen in mijn lichaam. Hier, in de schitterende natuur en soms oorverdovende stilte, krijgt het de gelegenheid om naar buiten te komen en langzaam in het niets te verdwijnen. Dit op een plek, waar de tijd lijkt stil te staan...

Je moet je voorstellen 'even snel iets doen' bestaat hier niet. Alles gebeurt in mediterraan campo tempo en daar wordt je vanzelf rustig van. Winkels en andere huizen, liggen niet op loopafstand. De bewoonde wereld? Bestaat die überhaupt? "Goedemorgen buurvrouw!" is dus niet echt aan de orde en de communicatie met schapen en geiten op het land verloopt wat dat betreft iets soepeler. Het enige geluid dat de rust van tijd tot tijd verstoort is het knallen van geweren. Nee, wij bevinden ons niet in oorlogsgebied maar het is hier goed gebruik om op zondag te jagen op klein wild. Konijnen, patrijzen en fazanten overleven soms hun zondagsbrunch niet, omdat ze getroffen worden door een kogel. Vergezeld van een batterij jachthondjes stropen de jagers (lees: onze buren) die dag het gebied af. Zo wordt de 'wildstand' op peil gehouden en hun koelkast gevuld. In onze stadse oren klinkt dit misschien barbaars, maar hier is het net zo gewoon als vlees halen bij de poelier.

Je begrijpt dus wel, mijn leven hier wijkt tot nu toe 'enigszins' af van het leven in Nederland. Of toch niet? Er is wél een overeenkomst! Boodschappen doen bij de Lidl bijvoorbeeld, want die hebben ze hier, twee dorpen verder, ook. En aangezien ík niet beschik over een jachtgeweer moet ik net als in Nederland gewoon naar de supermarkt. Met de auto bergafwaarts van de C-weg, naar de B-weg, naar de hoofdweg.

Ik zei het toch... 'snel even iets doen' bestaat hier niet.