Slippers en Señor Antonio

Een paar maanden geleden waren we een lang weekend in Granada. Een prachtige stad die we vooral te voet hebben verkend. Zo ook de ochtend dat we optimistisch begonnen aan een klimtocht richting de entree van het Alhambra. Bij een temperatuur van 40 graden bleek dat een krankzinnig plan, temeer omdat ik alle afstanden liep op teenslippers en daar werd bij de aanleg van de steile straten geen rekening mee gehouden. Toen we in de verte een bushalte ontwaarden was de keuze dan ook snel gemaakt. Lang leve het openbaar vervoer!

Het duurde niet lang of de bus arriveerde. We kochten een kaartje en ik ging zitten op een vrije plaats vlak bij de ingang. En dat was nou net niet de bedoeling! Een gezelschap bestaande uit drie Spaanse, luid kwetterende vrouwen,  maakte mij duidelijk dat ik op moest staan. Ik keek hen waarschijnlijk zo onnozel aan, dat ze zich al snel nader verklaarden..."Señor Antonio, Señor Antonio!" riepen ze terwijl ze naar buiten wezen. Ik wierp een blik uit het raam in de veronderstelling dat deze heer buiten was blijven staan terwijl de bus weg was gereden. Maar niets van dat al. Vertwijfeld stond ik op en met een lege stoel vervolgden we onze weg...

Wat er werkelijk aan de hand was werd mij duidelijk toen de bus bij de volgende halte stopte. Passagiers stapten in en daar was hij... Señor Antonio! Een heer op hoge leeftijd die door mijn Spaanse 'vriendinnen' de bus in werd gehesen. Liefdevol plaatsen ze hem op de door mij vrij gemaakte stoel. Dankbaar keek de hele club mij aan. Señor Antonio zat!

De bus trok weer op en ik moest stiekem lachen terwijl ik dacht aan mijn moeder, die ons vroeger altijd zei "Niet vergeten! Opstaan voor oudere mensen in de bus!"